Πριν απο 3 εβδομαδες το μικρακι αρχισε να μπουσουλαει, στην αρχη δειλα δειλα και στη συνεχεια με ολο και μεγαλυτερη μανια. Τωρα εχει πλεον παρει τον αερα και το κατεχει καλα, παει απο τη μια ακρη του δωματιου ως την αλλη για πλακα. Κουτσα κουτσα, το ενα χερι σπρωχνει και το αλλο ακολουθει σερνομενο, με το που παρει χαμπαρι με τη γωνια του ματιου οτι υπαρχει η μαμα στο δωματιο παιρνει φορα και τρεχει. Μαμα μαμα μαμα μαμα, αααχ η μαμα, παω στη μαμα να με παρει αγκαλια. Παρομοια παθαινει και με το μπαμπα, αλλα και αμα του γυαλισει ενα κομματι χαρτι, μια τσαντα, ενα βιβλιο, ενα τιποτα στην αλλη ακρη του δωματιου. Αμα τυχει μαλιστα και ειναι πριζα αυτο που θα σταμπαρει, του γυριζει το ματι αναποδα απο τη λαχταρα.Απιστευτη διψα να προχωρησει, να κινηθει, να ταξιδεψει, απιστευτος ενθουσιασμος που πλεον μπορει να το κανει, ενω τοσο καιρο κοιτουσε το κοσμο απο μακρια. Πρεπει να ειναι συγκλονιστικο να μπορει να παει οπου θελει, να μπορει να δει ενα αντικειμενο απο ολες τις διαστασεις (π.χ. το τραπεζι απο γυρω γυρω, απο κατω απο παντου...). Σκεψου ποσες δυνατοτητες ανοιγονται. Σκεψου ποσο εξωγηινα και αγνωστα φαινονται ολα τα αντικειμενα, τα παντα ειναι καινουρια, ελαχιστα ειναι γνωστα. Σα να προσγειωθηκαμε εμεις στον Αρη. Πρεπει να εχει παθει τη πλακα του. Σιγα μη θες να κοιμηθεις μετα με τετοιο ενθουσιασμο - εγω δε θα ηθελα!
