Σήμερα θα γράψω κάτι

Μετά από τρια συναπτά έτη θεαματικής απουσίας, σήμερα θα γράψω κάτι. Χτες εκεί που καθόμασταν και χαζεύαμε κάτι φωτογραφίες στο ιντερνετ, έγινε το αναπάντεχο. Ο ένας με ρώτησε αν είμαι 'γιουτιούμπερ' και του είπα όχι, μετά με ρώτησε αν ξέρω τι είναι και πήγα να του πω σιγά ρε σπόρε μη δεν ξέρω, μεγάλωσες και μιλάς, αλλά συγκρατήθηκα και δεν το είπα,και είπα έτσι for my credibility στα μάτια του δεκάχρονου, οτι είχα όμως ένα μπλογκ. Μπα, τί είναι μπλογκ, ρώτησαν, γιατί μάλλον τους άρεσε η λέξη, και με κοίταζαν εξεταστικά με άλλο μάτι, ανέβηκε το credibility που λέγαμε. Και γιατί γράφει κανείς ένα μπλογκ, και γιατί τέλος πάντων το είχα και δεν το γράφω άλλο. 'Ελα μου ντε, λέω.

Μετά το ανοίξαμε και το είδανε. Οι αντιδράσεις ήταν μικτές, από τη μια δεν τους άρεσε που ήταν ο εαυτός τους έτσι εκτεθειμένος στο ιντερνετ - τουλάχιστον δεν έχει το όνομα μας και τη φάτσα μας, είπανε. Εχουν ένα δίκιο, δε μπορείς να πεις. Από την άλλη τους άρεσαν τα αστεία της ένδοξης εποχής που ήταν μωρά. Και μετά απαίτησαν να γράψω κάτι, άυριο, και άλλη φορά να γράψουμε κάτι και παρέα, το οποίο θα είναι ενδιαφέρον πείραμα και θέλω να το δω.

Οπότε δεσμεύτηκα, και πρέπει σήμερα να γράψω. Κάτι. Το μόνο που γυρίζει στο μυαλό μου από χτες το βράδυ είναι κάτι που διάβασα για την παιδική υπευθυνότητα και με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Διάβασα λοιπόν σε ένα από αυτά τα σάϊτ κάποιας αμερικανίδας εξπέρ/ ψυχολόγου/ life coach/μάνας που δεν τη ξέρει ούτε η μάνα της αλλά σίγουρα βγάζει χρυσά λεφτά ξερνώντας σοφίες για το πώς να κάνεις τη ζωή σου σωστά, λες και έτσι είναι η δική σου ζωή μαρή, τεσπα, σε ένα τέτοιο λοιπον διάβασα οτι τα παιδιά μας σήμερα τα μεγαλώνουμε μαθαίνοντας τους όχι υπευθυνότητα αλλά προνόμια, entitlements όπως λέει. Και το σκεφτόμουν. Τους παρέχουμε χίλια πράγματα, και κάνουμε εμείς για αυτούς άλλα τόσα.

Δε ξερω τι φταίει, μάλλον πολλά. Είναι η απαξίωση του χειρωνακτικού και της οικιακής εργασίας, που την κάνεις είτε βαρυγκομώντας και τρέχοντας να τελειώνουμε, είτε τη στέλνεις προς τα έξω να την κάνει άλλος άν έχεις να πληρώσεις, συνήθως λόγω έλλειψης χρόνου αλλά αυτομάτως απαξιώνοντας την. Φταίει αυτή η έλλειψη χρόνου που λέγαμε, επειδή στο μοντέλο εργαζόμενος γονιός το κάθε δευτερόλεπτο μετράει και κάπου προτιμάς να τα κάνεις τρέχοντας εσύ για να τελειώνουμε, παρά να μείνουν τα άπλυτα σώβρακα στο πάτωμα. Που σε κουράζει να κυνηγάς τους άλλους, και πάλι προτιμάς να τα κάνεις εσύ να τελειώνουμε, γιατί έχει μαλλιάσει η γλώσσα σου. Γιατί στο μοντέλο εργαζόμενος γονιός υπομονή δεν υπάρχει, τα έχουμε πει αυτά. Συνεπώς τι κάνεις? Τους τα κάνεις όλα. Μασημένα όλα. Και μετά θα απορείς στο γυμνάσιο που θα βλέπεις μπροστά σου ένα παιδί που κάνει τα μαθήματα στην ξεπέτα, χωρίς φιλότιμο, και που θα σε κοιτάει απεγνωσμένα αν δεν έχει καθαρά σώβρακα στο συρτάρι (μ'αρέσει το παράδειγμα σώβρακα, είναι σαφές) λες και ένα πλυντήριο δε μπορούσε να το βάλει. Μη σε πάω πιο πέρα, ένα 25χρονο που θα συμπεριφέρεται σα 16χρονο, με λαμπρές σπουδές μεν αλλά κάπου σε παρατεταμένη εφηβεία, αντί να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να σου πει αντε γεια. Είναι πολύ εύκολο να συμβεί αυτό, και το πιο ειρωνικό είναι οτι όσο πιο πολλά παρέχεις και φροντίζεις εσύ, τόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί. Γιατί όσο πιο πολλά κάνεις εσύ, τόσο λιγότερα κάνει το παιδί που είναι απλός παραλήπτης, καταναλωτής, πελάτης, και μαθαίνει να είναι πάντα έτσι. Και μετά θα είναι αργά για να αλλάξει.

Η γενιά των γονιών μας δε μας μεγάλωνε έτσι, δε ξέρω αν ήταν λόγω έλλειψης πόρων στη δεκαετία του 80, ή λιγότερης ευαισθησίας προς την 'ιερότητα' των παιδιών που σήμερα τους έχουμε κάνει θεούς, αλλά κάπου οι γονείς έβαζαν τα παιδιά να κάνουν δουλειές, και χοντρές δουλειές μάλιστα, γιατί κάποιος έπρεπε να βοηθήσει και δεν έσκαγαν και πολύ, και τα παιδιά κάπου τις έκαναν διότι ήταν φυσικό και δεν παραπονιούνταν. Και κάπου όλο αυτό βγήκε σε καλό, λέω, ε?

Το Πενταρακι

Και ξαφνικα εγινες πεντε χρονων

Οχι τοσο ξαφνικα βεβαια, εσενα καθε μερα σου φαινεται μια ατελειωτη περιπετεια που ξημερωνει και βραδιαζει με ενα εκατομμυριο καινουρια πραγματα. Αλλα εμενα μου φανηκε οτι αυτα τα πεντε χρονια περασαν σαν αερας.

Χαιρομαι και κλαιω μαζι, που το μικροτερο μεγαλωσε και δεν ειναι μωρο. Κι εισαι ενας μικρος καταπληκτικος ανθρωπος, ολο εξυπναδα, αποφασιστικοτητα και καλη θεληση. Μερικες φορες δειχνεις τοσο ωριμος, σα να τα σκεφτεσαι και τα ζυγιζεις ολα. Και δικαιος, παντα θα σκεφτεις τους αλλους. Κακη κουβεντα δε θα πεις για κανεναν. Εχεις θαρρος και δε μασας, βουτας στα βαθια και μου αρεσεις. Η ηρεμη δυναμη θα εισαι οταν μεγαλωσεις, ετσι σε βλεπω. Σε θαυμαζω απο τωρα.

Εδω και πεντε χρονια με εκανες εσυ μαμα των δυο. Τη μερα που γεννηθηκες μου εδειξες πως γινεται να εχεις και να αγαπας δυο παιδια το ιδιο, μια καρδια για δυο καρδιες.

Σας κοιταω και δε πιστευω οτι ειστε τα παιδια μου, εγω νιωθω οτι τρεχω και ιδρωνω ξειδρωνω καθε μερα ελπιζοντας τουλαχιστον να μη κανω τιποτα λαθος, και εσεις εδω και τωρα μου δειχνετε οτι οχι μονο ολα πανε καλα, αλλα οτι ειναι σουπερ, και οτι καθε μερα ειναι η μερα που αξιζει να ζεις.

Χρονια σου πολλα καρδια μου

Σολομωντας

... η Αριστειδης, οπως θες πες το, βρες εναν δικαιο αρχαιο τυπο που να αντιπροσωπευει την κατασταση.
Διοτι η κατασταση εχει ως εξης (τα κατωθι ειναι ολα πραγματικα, και εχουν ειπωθει)


Μαμα,
αυτος γιατι εχει τρια τοματινια στο πιατο του κι εγω δυο?
αυτος γιατι βγηκε απο τη δικη του πλευρα στο αυτοκινητο, θελω κι εγω να βγω απο τη μερια μου
αυτος γιατι ειδε τηλεοραση εδω και δεκα λεπτα, και εγω δεν ειδα ακομα?
αυτος γιατι θα παιξει με φιλαρακι του, κι εγω θελω με φιλαρακι μου
αυτος γιατι διαλεξε ιστορια να διαβασουμε, θελω κι εγω να διαλεξω
αυτος γιατι ειχε το μπωλ με τη μαιμου χτες, θελω εγω σημερα
αυτος γιατι επαιξε πριν με αυτο το παιχνιδι (γιατι ησουν στη τουαλετα?)  θελω κι εγω τωρα
αυτος γιατι θα παει σε παρτυ, θελω κι εγω να παω σε παρτυ
αυτος γιατι εφαγε γιαουρτι, κι εγω γιαουρτι
αυτος γιατι ξερει να διαβαζει κι εγω οχι
αυτος γιατι πηρε φαρμακο, θελω κι εγω φαρμακο (μα δεν εισαι αρρωστος)
αυτος γιατι φοραει κοντομανικο? κι εγω θα βαλω
αυτος γιατι εχει μεγαλυτερο μπουτι κοτοπουλο απο μενα?
αυτος γιατι να μη κανει πρωτος μπανιο σημερα, εγω εκανα πρωτος μπανιο χτες

Εγω στα ποσα καιγομαι? Γιατι και η υπομονη εχει τα ορια της

Φετος θα τελειωσω ενα βιβλιο στη παραλια

Εχετε δει κατι Γαλλιδες η κατι Σουηδεζες μαμαδες στη παραλια το καλοκαιρι που καθονται λιαζονται αραχτες (κορμαρα, Ι dont know how she does it) και διαβαζουν ενω πιο περα παιζουν ησυχα τρια παιδια νηπιακης, προσχολικης και σχολικης ηλικιας? Συμπληρωστε την εικονα με τον χασμπαντ να κανει σερφ, η να διαβαζει επισης αραχτος, κατακοκκινος σαν αστακος. Ηρεμια, τζιτζικια γυρω. Τους βλεπεις και χαλαρωνεις.

Το μαγικο στην εικονα αυτη ειναι οτι η μαμα αυτη δεν ακουγεται, κιχ δε βγαζει. Και τα παιδια παιζουν τριγυρω, τραλαριλαρο , νταξει μπορει να πατησουν και καμια τσιριδουλα γιατι ειναι παιδια, αλλα κανεις δεν ενοχλειται, μπαινοβγαινουν στο νερο, σπλατς στα κυματα, παιρνουν τη μασκα, αφηνουν το στρωμα, φτιαχνουν καστρα στην αμμο, παιζουν μπαλες, κυνηγιουνται, με τις ωωωωρες.

Και η μαμα αυτη δεν ακουγεται, τιποτα ομως. Ουτε Γιωργαααακηηηηηηηηηηηη μη πας στα βαθιααααααααα, Νικολαααααακηηηη να τελειωσεις το φρουτο σου, Μαριααααααα καπελο βαλε, καιει ο ηηηηηλιος... Τιποτα. Και καπελο φορανε, και στα βαθια δεν πανε, και τελειωνουν το φρουτο τους. Και αυτη τελειωνει το βιβλιο της (αμην και ποτε Παναια μου).

Καποια στιγμη τους λεει με ενα χαμηλοφωνο συνθημα 'ελατε να βαλουμε αντηλιακο', με ενα αλλο χαμηλοφωνο νευμα 'ηρθε η ωρα να φυγουμε να παμε στο ρεστοραν' και αυτα ανταπαντουν στον ιδιο τονο. I dont know how she does it. Ειλικρινα. Που κανουν τετοια μαθηματα να παω σε βραδυνο εντατικο τμημα απο τωρα, να ετοιμαστω για το καλοκαιρι. Φανταζομαι θα κανουν και εισπνοες και διαλογισμο μαζι. Το γιν και το γιαν, και αστον τον Γιαννη στον ηλιο.

Λοιπον, βαζω την προκληση αυτη στον εαυτο μου να προσπαθησω να τηρησω τα εξης. Ο απωτερος στοχος ειναι να τελειωσω ενα βιβλιο, μη σου πω και δυο. Θα ειναι θριαμβος ανευ προηγουμενου. Θα με ευγνωμονουν και οι διπλανες ξαπλωστρες που θα τους χαρισουμε τετοια ησυχια, θα μας παρακαλουν να ερχομαστε καθε μερα.

1. Θα βρω ενα συνθημα για το αντιηλιακο, τυπου με αυτο το σφυριγμα ερχεστε και βαζουμε αντιηλιακο
2. Καθως και μια χειρονομια που να δειχνει 'μη πας πιο βαθια' και μια αλλη 'ελα εξω'. Θα δωσουμε στις χειρονομιες πειρατικα/ ναυτικα ονοματα.
3. Οποιος παταει φωνες, οι αλλοι θα τον καταβρεχουν
4. Θα βρισκω θεση στη παραλια επιλεγμενη στρατηγικα κοντα σε οικογενεια με αλλα παιδια (ησυχη οικογενεια, εννοειται, που διαβαζει) και τα χερια μου λυθηκαν. Αφηνω τον ενθουσιασμο των παιδιων με νεους φιλους να δουλευει για μενα.
5. Θα κουβαλαω πιο πολλα φρουτα, νερα, χυμους. Διοτι αν δεν εχεις, γκρινιαζουν διψαααααωωω
6. Ο,τι φαγανε φαγανε δεν παιζει το 'φαε κι αλλο'
7. Θα αφησω το ρολοι στο δωματιο. Τι ωρα τρως μεσημεριανο, βραδυνο, πρωινο εχει μικρη σημασια
8. Θα κουβαλαμε λιγα πραγματα, αμα θελει κανεις ενα παιχνιδι ας το κουβαλησει
9. Η ζωη της παραλιας οφειλει να ειναι μποεμ, οποτε καλα ειναι να μην κανουμε προγραμμα
10. Δε θα γκρινιαξω για τιποτα σε κανεναν

Ωραια, τωρα μενει να διαλεξω βιβλια

Το Εφτα

Το μικρο μας σημερα γινεται εφτα. 

Εκει ειναι που με πιανουν τα ζουμια και κλαιω, οταν λεω το μικρο μας, και το μικρο μας εχει υψος 1.30 και φοραει παπουτσι 34 νουμερο. Και μιλαει για το δευτερο παγκοσμιο πολεμο και για το διαστημα, ξερει απεξω ολα τα στιγμιοτυπα του Μουντιαλ και σε ποιο λεπτο εβαλε γκολ ποιος, ξερει να πριονιζει ξυλα, γραφει, διαβαζει και χανεται μεσα στα βιβλια. Το μικρο μας που ξερει πολυ καλα ποια θα παντρευτει και εχουν κανει και σχεδια. Που ειναι ακομα μικρακι ομως, το βραδυ θελει τα αρκουδακια του, και στις ταινιες κλαιει οταν καποιος φοβαται. 

Προσπαθω να τον φανταστω πιο μεγαλο, 17, 27, και δε μπορω, το μυαλο μου παει μονο πισω, δεν παει μπρος. 

Δε ξερω πως και που θα εισαι, μικρο μου, οταν θα εισαι μεγαλος. Να εισαι παντα ετσι, αστερακι λαμπρο και χαμογελαστο οπως τωρα. Και καλος, πανω απο ολα, καλος με τους ανθρωπους και ειλικρινης με τον εαυτο σου. Αυτο να το κουβαλας παντα φυλαχτο, κλειδωμενο στο μυαλο σου. 

Θα εισαι παντα το μικρο μας. 

Μαμα

Εκει που ξυπνας και ακομα νυσταζεις, σου ερχονται τρεχοντας να σε αγκαλιασουν, και μετα ποδοβολητα στη σκαλα τρεχοντας να πανε να φερουν τα δωρα σου που ειναι (καλα) κρυμμενα. Δυο ζωγραφιες απο το μικρο με τη μαμα σαν αραχνη να κρεμονται γραμμες τα χερια και τα ποδια και τα δαχτυλα γυρω απο ενα αφαιρετικο κεφαλι, και καρδουλες καρδουλες παντου. Ζωγραφιες απο το μεγαλο, εδω ειναι πιο δουλεμενο το χερακι και οι γραμμες πανε πιο σιγουρα, καρδουλες καρδουλες γυρω κι εδω. Και δυο κατασκευουλες που εφτιαξαν στο σχολειο, τις ετοιμασαν με φροντιδα και φουσκωσαν απο περηφανια - μαμα εγω αυτο το εκοψα με πριονι το ξυλο, και το ζωγραφισα, και το κολλησα Μονος Μου, μαμα εγω αυτα τα βαζακια τα ζωγραφισα Μονος Μου. Και αγκαλιες, και η μερα ειναι ομορφη σημερα απο το πρωτο λεπτο.

Και μετα παμε στο παρκο, και ο ηλιος λαμπει, παιζουν ποδοσφαιρο αχορταγα με φιλαρακια, και τους κοιταω τους κοιταω ξαπλωτη στα χορτα και σκεφτομαι μονο αυτο.

Προχτες χαζευα παλι τις φωτογραφιες απο το μαιευτηριο, τοσα δα πλασματακια τρομαγμενα και ζαρωμενα, σα γατια, και τωρα χοροπηδανε και μου φτανουν μεχρι τη μεση και μου φτιαχνουν πραγματα με τα χερια τους. Τους κοιταω και δε το πιστευω ποσο τυχεροι ανθρωποι ειμαστε που τους εχουμε στη ζωη μας, και δε ξερω πως θα ηταν οι ζωη μας χωρις αυτους, δε θυμαμαι καν πως ηταν η ζωη μας πριν απο αυτους, μαλλον βαρετη.

Ειμαστε τυχεροι, εμεις, και εσεις ολοι με τα μικρα σας, για αυτη την απιστευτη ευτυχια που λεγεται αγαπη και αγκαλια. Δεν υπαρχει τιποτε αλλο στο κοσμο τουτο ρε, αγαπη.

Στη γιορτη της μητερας δε θελω να μου πουν ευχαριστω που πλενω τα πιατα και τους μαγειρευω, θελω να τους πω ευχαριστω που υπαρχουν στη ζωη μου

Welcome to the magic

Ειναι απο αυτα τα μερη στο κοσμο που αμα δεν εχεις παει, ακους οτι πανε ολοι, γινεται χαμος, τα παιδια τρελλαινονται, και αρχιζεις και υποψιαζεσαι οτι μαλλον ειναι ενα μεγαλο λουνα παρκ παιχνιδιων που σου παιρνει τα λεφτα, και τελος παντων καποια στιγμη θα παμε δε θα την γλιτωσουμε, τα αγαπαμε τα παιδια μας. Το αφηναμε, να μεγαλωσουν για να εχει και νοημα.

Τελευταια στιγμη ειπαμε τη Πεμπτη, παμε αυτο το Σαββατοκυριακο, ο καιρος προβλεπεται χαλια (βροχη και τις δυο μερες), αλλα στα μερη αυτα που ζουμε αν περιμενεις τον ηλιο να βγει, μπορει να παρει και εφτα μηνες. Και πηγαμε

Ξεχασα οτι ηξερα για θεματικα παρκα και λουνα παρκ. Ναι, ειναι μια τεραστια επιχειρηση με χιλιαδες υπαλληλους, εκατονταδες μαγαζια, εστιατορια, αναμνηστικα και ξενοδοχεια. Τοσο μεγαλη που οι ουρες εχουν υπολογισμενο χρονο αναμονης, ζιγκ ζαγκ παντου, και θελουν υπομονη. Αλλα αμα αφησεις στην ακρη τον κυνικο, κουρασμενο, ενηλικο εαυτο σου, η εμπειρια αυτη απλα δεν παιζεται. Βουτια σε ενα κοσμο απιστευτο, μαγικο, γλυκια νοσταλγια της παιδικης ηλικιας, σα καραμελα που την πιπιλας δυο μερες και δε θες να τελειωσει, δε τα βλεπεις απλα να περνανε μπροστα σου σαν εικονες, μπαινεις και εσυ μεσα. Τα μικρα ετρεχαν σα μανιασμενα, πηγαμε στο Φαρ Ουεστ, γιναμε πειρατες, μπηκαμε σε πυργους και βγηκαμε στην Αμερικη του 1920, πυροβολησαμε με λειζερ στο διαστημα, και ειδαμε να περνανε αυτοκινητα - αληθινα - μεσα απο φωτιες αληθινες - και να πετανε στον αερα. Ο,τι εβλεπες ηταν δεκα φορες πιο απιστευτο απο ο,τι περιμενες να ειναι. Η βροχη απλα δεν υπηρχε, η πλαστικη κουκουλα απο πανω μεχρι κατω ηταν πανοπλια. Χιλιαδες κοσμος γυρω με την ιδια πλαστικη πανοπλια, να χαμογελαει χαζεμενος.

Και μετα μπηκαμε σε ενα τουνελ βροχης που κρατησε τρεισιμισι ωρες στον αυτοκινητοδρομο, ζιγκ ζιγκ ζιγκ ζιγκ υαλοκαθαριστηρες, Morcheeba και υπνος βαθυς στο πισω καθισμα, και βγηκαμε στην πραγματικοτητα.

Σκεφτομουν στο δρομο μια φιλη που ελεγε οτι αρνειται να παει τα παιδια της σε αυτο το εμπορικο πανηγυρι που λεγεται Ντισνευλαντ, γιατι δεν θα κερδισουν τιποτα. Δυο μερες μαγειας, δυο μερες time travel για τους ενηλικες ειναι ανασα. Μια τεραστια τουρτα που τη κρατας με τα χερια και βουτας και τη τρως χωρις πηρουνι, και πασαλειβεσαι και αισθανεσαι υπεροχα. Μια πορτα στο ονειρο, αυτο κερδιζεις.

Οχι αλλο δραμα

Σωνει πια, ελεος.

Φτανει το δραμα 24/7. Παλια οι ειδησεις βρισκονταν στην τηλεοραση, στις εφημεριδες και στο ραδιοφωνο τις συγκεκριμενες ωρες, που σημαινει οτι ηξερες τι θα συμβει μολις πατησεις το κουμπι, μαθαινες τα καλα και ασχημα, τα τραγικα, τα αηδιαστικα, τα τρομακτικα, και μετα εκλεινε το μαραφετι, και ειχες το χρονο σου σαν ανθρωπος να κατανοησεις και να συζητησεις. Και να ηρεμησεις για να το διαχειριστεις. Αυτη τη στιγμη, το δραμα ειναι παντου. Με το που ανοιγεις τα ματια σου μαθαινεις για 17 διαφορετικα δραματα σε συνεχη ροη στο ραδιοφωνο, στη τηλεοραση, στον υπολογιστη σου (το επομενο βημα ειναι τσιπακι μεσα στο κεφαλι σου, να σου ενεργοποιει τις ειδησεις με το που ανοιγεις τα ματια σου - βλεπω πολλες ταινιες). Με ροη ενημερωσης λεπτο προς λεπτο, για να μη χαθει η ανατριχιαστικη λεπτομερεια, δωσε αιμα στο λαο που ψοφαει να ακουει κι αλλο κι αλλο κι αλλο. Κι αμα βγεις απο τη σπιτι σε ακολουθει στο τηλεφωνο, στο ραδιο του αυτοκινητου, και ολοι μαζι στελνουν ο ενας στον αλλο και μοιραζονται τα δραματα στο ιντερνετ, μην τυχον και χασουμε το τελευταιο σχολιο που εγραψε καποιος. Και συνεχιζει το δραμα, την ωρα που τρως ενα σαντουιτς, την ωρα που εισαι στο μετρο και βαριεσαι, την ωρα που θες να χαλαρωσεις. Θα ειναι εκει, συντροφια σου, δηλητηριο. Και προφανως ειναι γνησιο το ενδιαφερον, δε νομιζω οτι προσποιειται ο κοσμος οταν δειχνει οτι στενοχωριεται, αληθεια στενοχωριεται και αγχωνεται.

Δε βλεπω πως γινεται με τετοιο overdose δραματος να εχουν οι ανθρωποι φυσιολογικη συμπεριφορα και να μη γινουμε ολοι ψυχακηδες. Οταν με το καλημερα το καθε δραμα ειναι ακομα χειροτερο απο το προηγουμενο, και οταν ολη μερα διαβαζεις για δραματα, συμβαινουν δυο πραγματα.
Το ενα ειναι να αναπτυξεις αγχη και νευρωσεις για ολα, να βλεπεις παντου κινδυνους, να εισαι καχυποπτος, επιφυλακτικος, και τα παιδια σου να τα παραμονευεις για να τσιμπησεις τον κινδυνο που δε μπορει, υπαρχει παντου. Ο κινδυνος εχει ονοματα, ολα ειναι παθησεις, φαινομενα, ολα εχουν αναγκη απο ειδικους και φαρμακα, και πολιτικες αντιμετωπισης.Το βλεπουμε καθε μερα. Και ο λαος φωναζει στο ιντερνετ για την αδικια, για το αιμα, γιατι καπου πρεπει να τα πει. Και οσο πιο χαμος γινεται τοσο πιο μεγαλος ο πανικος, ειναι σα ναρκωτικο. Χωρις να σημαινει οτι θα γινει και κατι εν τελει.
Το αλλο ειναι να παθεις αναισθησια, οπως ενας γιατρος που αμα ανοιξει μερικα πτωματα μετα δεν ιδρωνει το αυτι του. Αλλο ενα δραμα, μαλιστα. Τι αλλα? Και παμε παρακατω. Και αυτο το βλεπουμε καθε μερα. Οσο πιο πολυ το αιμα και τα δακρυα στις ειδησεις, οσο πιο πολυ σοκ και δεος, τοσο πιο χοντρη φτιαχνεται η πετσα. Αποδειξη η Συρια. Απο το δευτερο παγκοσμιο πολεμο δεν εχει ξαναγινει αυτο που γινεται εκει περα. Το συνηθισαν ολοι, εγινε απομακρο. Ειδησεις ειναι πλεον το επομενο δραμα νεας εσοδειας. Αν αυτο βοηθαει να αντιμετωπιστουν προβληματα, αμφιβαλλω.

Γιατι εν τελει, μπορει να χτυπιομαστε ολο ευσυνειδησια και αγχος και να χανουμε τον υπνο μας (για μια μερα, μεχρι το επομενο νεο δραμα), αλλα ο μαλακας, ο εγκληματιας, ο ρατσιστης, ο καφρος, ο λαμογιας, παντα θα υπαρχει, και θα υπαρχει και ενας αλλος που θα τον καλυπτει. Οχι δε προτεινω αγνοια, ουτε κλεινω τα ματια. Πρεπει και οφειλουμε ολοι να ξερουμε. Αλλα δεν εχει νοημα να κανουμε το δικαστη στο ιντερνετ για να κοιμηθουμε ησυχα το βραδυ, ουτε να αρρωστησουμε απο το φοβο μην τυχον και παθουν τιποτε τα παιδια μας.
Αυτο που εχει νοημα ειναι να υπαρχουν οι σωστοι, αρτιοι θεσμοι που να αντιμετωπιζουν κοινωνικα προβληματα, αδιακριτα.
Και να εχουμε σωας τας φρενας. Κι αμα εχουμε παιδι, τουλαχιστον, να κανουμε το μινιμουμ να μιλαμε και να το ακουμε, και να βοηθησουμε να μην γινει αυτος ο μαλακας, ο καφρος, ο λαμογιας. Δε γεννιεται κανεις ετσι, γινεται.

#CharlieHebdo, η το τελος της αθωοτητας

Πως να κρυφτεις απ' τα παιδια
ετσι κι αλλιως τα ξερουν ολα
και μας κοιταζουν με ματια σαν κι αυτα
οταν ξυπνουν στις δυο η ωρα

Ζουμε μεσα σε ενα ονειρο που τριζει
σα το ξυλινο ποδαρι της γιαγιας μας
μα ο χρονος ο αληθινος
σαν μικρo παιδι ειναι εξοριστος
μα ο χρονος ο αληθινος
ειναι ο γιος μας ο μεγαλος και ο μικρος

Ο Charlie τη προηγουμενη εβδομαδα, η στιγμη που το μπανγκ μπανγκ στις ιστοριες με κακους και με καλους δεν ηταν ταινια, ηταν η αληθεια. Φανταζομαι το 2001 ηταν το ιδιο, οι γονεις επρεπε να εξηγησουν στα παιδια δημοτικου τι εγινε με τους δυο πυργους. Το ιδιο και στη Μαδριτη και στο Λονδινο. Οσο κι αν θες να μη το πεις καπως, δεν αποφευγεται η πικρη αληθεια, διοτι τα παιδια εχουν αυτια και ακουν και εχουν ματια και βλεπουν. Και τους ειπαμε. Ο μεγαλος το ηξερε απο το σχολειο ηδη, ηρθε σπιτι με ερωτησεις. Ο μικρος ακουγε και μαθαινε. Ο μπαμπας και εγω κοιταζομασταν, ψαρευαμε τις λεξεις μια μια.

Δε φοβαμαι να τους πω τις πικρες αληθειες, δε πιστευω στα ψεματα για να μη πληγωθουν, οι φοβοι ειναι υπαρκτα και υγιη συναισθηματα και τα παιδια θα τα βρουν μεσα τους, θα τα νιωσουν και θα χτισουν τις αμυνες τους, με ενα κουκουλι αγαπης και πληροφοριας γυρω. Δε γινεται να μη τους λες για να μη τρομαξουν, δε γινεται να τους δειχνεις μονο τα θετικα, αμα τα εχεις συνεχεια στη γυαλα και αποφευγεις, οταν γινουν ενηλικες δε θα ξερουν να χειριστουν το φοβο, την αναταραχη, την ανατροπη, και θα μπλοκαρουν. Ψεματα τωρα, χαπια μετα. Ενταξει θα τα πεις με τη σωστη γλωσσα, αλλα θα τα πεις.

Αυτο που με ενοχλησε πιο πολυ ηταν οτι, ερημην μας, η μερα εκεινη ηταν το τελος της αθωοτητας τους. Η ζωη χανεται ετσι ευκολα. Υπαρχουν κακοι, παλαβοι ανθρωποι, και ολοι ειμαστε ευαλωτοι. Το να λες αυτο που σκεφτεσαι ειναι σωστο, αλλα μπορει να σου κοστισει και τη ζωη σου. Αυτο το τελευταιο ειναι το πιο σκληρο για ενα μικρο παιδι.

Κατι μεσα μου λεει οτι αυτο ισως ειναι και ο σπορος της ελπιδας. Τα παιδια τωρα ακουσαν και εμαθαν οτι ναι, ειναι σημαντικο να μπορεις να λες αυτο που πιστευεις και οι ελευθεριες αυτες πρεπει να προστατευονται. Ελπιζω οτι αντι για φοβο, αυτο θα ειναι πυξιδα
We are not afraid  #CharlieHebdo 

Time machine

Το 2008 ξεκινησα αυτο εδω το μπλογκ για να καταγραφω μη τα ξεχασω, να τα αποτυπωνω και να τα βλεπω μετα πως αλλαζουν και εξελισσονται - οι εικονες, οι λεξεις, τα παιδια, εγω ως μαμα, ο αντρας μου ως μπαμπας, και ολοι μαζι μεταξυ μας. Το making of της οικογενειας μας. Γιατι ειμαι και τυπος που ξεχναει, δεν ειναι τυχαιο που ταυτιζομαι με τη Ντορις και οχι με το Νεμο. Αν δεν ηταν και οι φωτογραφιες ισως και να μη θυμομουν την οψη των παιδιων μας στους 3, στους 6 η στους 9 μηνες, αληθεια μη βαρατε, ενα μυαλο ειναι αυτο και ο σκληρος δισκος τα παιζει που και που.

Το εφτιαξα και για να βλεπω και να στελνω πιο εξω αυτα που με προβληματιζουν, ενα cross check με τη βιρτουαλ κοινωνια εκει εξω, να ακουσω και να δω τι κανουν οι αλλοι. Μπηκα βγηκα στις ζωες/μπλογκ αλλων ανθρωπων, διαβασα και με διαβασαν, γνωριστηκαμε χωρις να γνωριστουμε, ζωες παραλληλες που σπανια διασταυρωνονται, με εξαιρεση τη φιλη που ηρθε μπονους μεσα απο το μπλογκ, τυχαια εδω στο Βελγιο. Δε το κυνηγησα πολυ, διαφημισεις, γατζετακια, φεισμπουκ τουιτερ κλπ, δε θα πω το γνωστο 'που να βρεις το χρονο' γιατι αμα θες θα τον βρεις, μαλλον αλλα πραγματα ανταγωνιζονταν το χρονο του και ετσι εμεινε ενα απλο και γνησιο ημερολογιο καταγραφης, που θα μπορουσε να εχει και εντυπη μορφη. Ισως καλυτερα ετσι.
Σκεφτομαι να το τυπωσω, να το δεσω ωραια ωραια, και να το βαλω στο ντουλαπι διπλα στις φωτογραφιες, μια σελιδα/ αναρτηση. Να το χωσω καπου στο βαθος και να το βγαλω μετα απο δεκαπεντε χρονια να το διαβασω. Με ουισκι μαζι, διοτι αλλιως δε θα την παλεψω τη συγκινηση.

Αναρωτιεμαι συχνα ποτε θα ειναι η τελευταια σελιδα, πως οριζεις οτι τωρα τελειωνει το κεφαλαιο παιδικη ηλικια και βαζεις την τελεια? Οχι δε θα το γραφω μεχρι να πανε πανεπιστημιο προφανως. Αλλα ποτε παυουν να ειναι παιδια? Γιατι προφανως καποια στιγμη δε θα ειναι παιδια, οσο κι αν εγω δε θα θελω να δω αυτη την αληθεια καταματα τωρα. Ενα μικρο μαγκωμα, κατι αρχιζει και με τσιμπαει στην ιδεα οτι σε λιγο καιρο δε θα ειναι αυτο που ειναι, οχι μονο οι αναγκες τους αλλα και η αγκαλια μας. Τι ολοκληρωτικη, ισοπεδωτικη αλλαγη εχει γινει στο ψυχισμο μας που να μη μπορουμε να διανοηθουμε οτι δε θα μας χρειαζονται? Οταν 6 χρονια, σχεδον 7 χρονια τωρα, ξυπναμε κοιμομαστε με το μυαλο μας στις αναγκες τους, στο χαμογελο και τα δακρυα τους, τις ιστοριες τους και τα παιχνιδια τους, οταν ο κοσμος τους ειναι ο κοσμος μας και τα υπολοιπα ειναι υποσημειωσεις, η στιγμη που αυτο δε θα ειναι αλλο ετσι μου φαινεται αλμα στο κενο. Τριτη ενηλικιωση. Η πρωτη οταν μενεις μονος σου, η δευτερη οταν κανεις παιδια, η τριτη οταν τα παιδια δεν ειναι αλλο παιδια.
Κανω συχνα fast forward και δε κανει καλο - απο μικρη μου αρεσε να φανταζομαι.
Πισω στο σημερα, το απογευμα εχει τζουντο και αυριο πρεπει να φτιαξω μπισκοτα για τη Χριστουγεννιατικη γιορτη. Ανακουφιση

Ο πρωτος ΄Ελεγχος'

Χτες μας ηρθε σπιτι ο πρωτος 'ελεγχος' για το πρωτακι, το πρωτο τριμηνο στο σχολειο. Βαζω τα εισαγωγικα διοτι δεν ειναι αυτο που λεμε 'ελεγχος'. Στο αθηναικο δημοτικο που πηγα εγω, τοτε τα παλια τα χρονια, θυμαμαι περιμενα με αγωνια τι θα λεει επανω, Α η Β  (γενικα Α ελεγε, γιατι ημουν πολυ νερντ) και μετα στο γυμνασιο τους βαθμους, νουμερακια που σε ανεβαζαν και σε εριχναν και τι σημαιναν στη τελικη, τιποτα. Τη μερα εκεινη το σχολειο γεμιζε ανταγωνισμο, ζηλεια, κλαματα, κατσαδιασματα, και μπραβο (αναλογα τα νουμερα).
Απο ο,τι διαβαζω εχει κυλησει (καμποσο) νερο στο αυλακι απο τοτε και υπαρχουνε random εκπαιδευτικοι που τη ψαχνουν τη δουλεια στα ελληνικα σχολεια, παιζουν με τη περιγραφικη αξιολογηση αντι για την αριθμητικη, και γενικα το συζητανε το μοντελο και τις παραλλαγες του. Να ας πουμε αυτο το δημοτικο σχολειο στο Ηρακλειο Κρητης που βρηκα καθως εψαχνα. Δε ξερω κατα ποσο ειναι εξαιρεσεις η οχι.

Ο 'ελεγχος' που μας ηρθε εμας απο το βελγικο σχολειο (μελος δικτυου εναλλακτικων σχολειων), δεν εχει καμια σχεση με αυτο που φανταζεσαι. Καταρχην το εξωφυλλο ειναι ζωγραφισμενο απο τον ιδιο (πορτρετο). Κατα δευτερον, ειναι μια ολοκληρη σελιδα σε μορφη εκθεσης, ουτε κουτακια ουτε αξιολογησεις σε διαβασμιση 'Πολυ Καλα'-'Καλα'-'Μετρια.' Το κειμενο δε περιγραφει επιδοση, περιγραφει κοινωνικη συμπεριφορα και διανοητικη εξελιξη. Συγκεκριμενα

- Πως ειναι οταν φτανει το πρωι και πως ξεκιναει η μερα του
- Πως συμμετεχει στις συζητησεις, πως δομειται η σκεψη του και κανει συσχετισμους, και πως ξηγει τις σχεσεις αιτιας-αιτιατου
- Πως ειναι το λεξιλογιο του και πως μιλαει μπροστα σε κοσμο
- Πως αναγνωριζει τις λεξεις και ανακαλυπτει το διαβασμα, πως σχηματιζει τα γραμματα και αν γραφει με ανεση
- Πως αντιλαμβανεται τις λογικες σχεσεις, τους αριθμους, τα μεγεθη
- Πως συμμετεχει σε επιτραπεζια και ομαδικα παιχνιδια, πως συμπεριφερεται οταν κερδιζει και οταν χανει
- Πως ειναι οι σχεσεις του με τους συμμαθητες, αν εχει πιο κοντινους φιλους, πως συναναστρεφεται με ενηλικες

Δεν υπαρχει τιποτα αξιολογικο μεσα στο κειμενο, καμια λεξη που να κριτικαρει, κανενας διθυραμβος. Η προοδος αποτυπωνεται και οι αδυναμιες επισημαινονται με τροπο ουδετερο. Το κειμενο δειχνει προσοχη, εννοια και αγαπη προς αυτον τον μικρο ανθρωπο.

Εχω μεινει αναυδη.
Εχω συγκινηθει πιο πολυ, απο οτι αν ελεγε πολυ καλα-μπραβο-ΑΑΑΑ

ΖΕΝ

Οι διαλογοι που ακολουθουν συμβαινουν την ιδια μερα. Διορθωση: οι διαλογοι που ακολουθουν ειναι μονο ενα μικρο δειγμα των διαλογων της ιδιας μερας. Βαθιες εισπνοες

Θελω να φαω Honey pops
Και εγω θελω
Θελω σε αυτο το κιτρινο μπωλ
Οχι, εγω θελω το κιτρινο μπωλ
Oχι εγω το ειπα πρωτος
Οχι εγω το θελω
Μαμα με χτυπησε
(Κλαει) Μαμα ηθελα το μπωλ, και δε με αφηνει

***
(Σπρωχνονται μπροστα στη σκαλα)
Εγω θελω να κατεβω πρωτος
Οχι εγω πρωτος
Μα τι διαφορα εχει παιδια ποιος θα κατεβει πρωτος τη σκαλα? 
Οχι εγω πρωτος
Εγω πρωτος
Σας παρακαλω ενας ενας, θα πεσετε και θα χτυπησετε 
(Κατεβαινουν μαζι, στριμωχνονται, κλαινε και δυο)

***
Θα δουμε τηλεοραση? Θελω να δουμε Boomerang
Οχι εγω θελω να δουμε Disney Junior
Οχι  Disney Junior - Boomerang
Οχι, εγω θελω Disney Junior
Ολο αυτο βλεπουμε, θελω να δουμε Boomerang
Οχι δε θελω Boomerang
Κλαιει ο ενας
Κλαιει ο αλλος
Nα δουμε σημερα το ενα αυριο το αλλο? 
Ναι, να δουμε σημερα το Boomerang
Οχι, να δουμε σημερα το Disney Junior
Κλαιει ο ενας
Κλαιει ο αλλος

***
Να διαβασουμε μια ιστορια? 
Ναι θελω αυτην εδω
Οχι εμενα δε μου αρεσει, θελω αυτην εδω
Οχι αυτη
Οχι αυτη
Να διαβασουμε μια για τον ενα και μια για τον αλλο? 
Ναι αυτη για μενα
Και αυτη για μενα
Πρωτα εγω
Οχι πρωτα εγω
Θα ριξουμε κληρο... πρωτος ο Σ
(Κλαιει) Οχι εγω ηθελα πρωτος
Ναι αλλα ριξαμε κληρο και ετσι ειναι το δικαιο 
Ναι αλλα εγω ηθελα πρωτος
Και εγω ηθελα πρωτος

***
Διαβαζουμε τη πρωτη ιστορια, περναμε στην επομενη
Οχι θελω και αυτη
Μα αφου διαβασαμε μια για σενα, τωρα θα διαβασουμε αυτη και για τον αδερφο σου, οπως το συμφωνησαμε 
Οχι θελω και αυτη
Ε τοτε θελω και εγω δυο ιστοριες
Ρε παιδια? 
Δυο ο καθενας
Ναι δυο ο καθενας