Tuesday, August 17, 2010

Παρακεταμολη

πρωτος γυρος
πυρετος και κρυαδες. Αρρωστησα αμεσως μετα τη γεννα και εμεινα αλλες πεντε μερες στο νοσοκομειο. Σε ενα τετραδιακι εγραφα τη θερμοκρασια μου, καθε ποτε αντιπυρετικο, καθε ποτε θηλαζα, καθε ποτε το αντιβιοτικο και ολα τα αλλα φαρμακα για να κραταω λογαριασμο. Επιστροφη στο σπιτι και αναρρωση, παιρνουμε μια ανασα για δυο εβδομαδες. Ξεχναμε οτι εγινε, ξεχναμε τη τομη, στεκομαι στα ποδια μου παλι και δε τα φτυνω απο τη κουραση καθε δεκα λεπτα, επιτελους χαιρομαστε το μωρο μας και αμεσως μετα,

δευτερος γυρος
πυρετος και κρυαδες - το μωρο αυτη τη φορα. Ξανα βαλιτσα, και αλλες πεντε μερες στο νοσοκομειο. Ειναι πολυ μικρουλι για να κατσεις σπιτι και να περιμενεις να περασει. Με παρακεταμολη και αντιβιωση και ορο στο χερακι, το τετραδιακι για τις θερμοκρασιες και τα φαρμακα σε πληρη ενημερωση. Βαρδιες με το μπαμπα, και το θηλαστρο παραμασχαλα, για να βλεπω και το μικρακη λιγο στο σπιτι που αναρωτιεται τι διαολο επαθε η μαμα φετος το καλοκαιρι και εξαφανιζεται ετσι για μερες μαζι με αυτον τον νεοαφιχθεντα αδερφο. Αγκαλιες, φιλακια, παιχνιδακια, ντους και επιστροφη στο νοσοκομειο. Νυχτες που ειναι μερες, και μερες ολο νυστα απο την αυπνια. Στο ιδιο δωματιο και η Σαμιρα με την κορη της, που εχει ερθει για να εγχειριστει στη καρδια. Το μωρο γινεται μπλαβι καθε φορα που κλαιει. Φιαλη οξυγονου, αγωνια, προσευχες και κλαματα. Μιλαμε για ωρες, της κραταω παρεα. Ξαφνικα με πιανει αγωνια για αυτο το αγνωστο μωρο, που δε το εχω ξαναδει και ουτε θα το ξαναδω. Εγχειριζεται και ολα καλα.

Το μωρο μας ειναι καλα, τα μαζευουμε και παμε σπιτι μας. Ησυχες μερες του Αυγουστου στο σπιτι. Χωρις θαλασσα. Αλλα δε πειραζει.
Καθομαι πανω απο το μωρο συνεχεια και παραλογιζομαι, ειναι καλα, εχει καλη θερμοκρασια, ειναι υψηλη, χαμηλη, μηπως κρυωνει μηπως ζεσταινεται. Το μωρο ειναι μια χαρουλα, αλλα εγω δε μπορω ακομα να αλλαξω συχνοτητα, το μυαλο μου εκπεμπει αγχος.

Συναντηση

Συγχαρητηρια, μου λεει μια μαυρομαλλουσα νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου οπως μου βγαζει τη μασκα του οξυγονου (τη βλεπω αναποδα) και δε καταλαβαινω τι εννοει. Συγχαρητηρια, το μωρο ειναι μια χαρα, ειναι με το μπαμπα του. Παλι δε καταλαβαινω, τι λεει τουτη εδω, ποια ειναι, που ειμαι. Επισκληριδιος που δεν επιανε με τιποτα, μωρο σε αδιανοητη θεση εξοδου και ετοιμο να φρακαρει, οποτε καληνυχτα μανταμ και τα λεμε μετα, οταν γεννηθει θα σας ξυπνησουμε.

Εγω, παιδια, δεν ημουν εκει. Τα εμαθα μετα τα μαντατα, οταν ειδα τους επιδεσμους στη κοιλια και ενα μωρο στην αγκαλια του μπαμπα. Ομορφο μωρο πολυ. Το δικο μας μωρο. Ακου το κλαματακι του, καινουριος ηχος. Ηθελα να το αγκαλιασω, αλλα ημουν ακομα ζαβλακωμενη και δεν μπορουσα αμεσως. Ενιωθα περιεργα, πολυ περιεργα. Δε μπορουσα να κανω κοννεκτ με τη κατασταση. Ημουν εκει, αλλα και αλλου, παρακολουθουσα σα θεατης.
Μετα απο λιγη ωρα το πηρα αγκαλιτσα. Μου ειπαν να το θηλασω ξαπλωτη για να με διευκολυνει με την τομη. ΟΚ, αλλα σορρυ δε βλεπω τα ματακια του ετσι, θελω να δω τα ματακια του. Αλλαξαμε θεση. Τα ανοιξε, κοιταχτηκαμε, συναντηθηκαμε, και εγινε το κοννεκτ.

You are mine, and i am yours. Ερωτας με τη πρωτη ματια.